Postmodernizm/Dekonstrukcja/Postindustrializm

Postmodernizm

Za początek postmodernizmu uznaje się książkę Rolanda Barthes’a „Mity codzienności”.

Centralny postulat postmodernizmu: znaki, w ramach których funkcjonują kultury są środkami komunikacji kulturowej. Ludzie konstruują relacje z architekturą tylko wtedy, kiedy posiada ona znaczenia symboliczne.

Michael Graves wprowadza w architekturze motywy dekoracyjne i odniesienia do historycznych stylów dekoracyjnych w sensie ironicznym.

Duże znaczenie ma grupa alchimia, Ettore Sottsass, Alessandro Mendini i grupa Memphis.

Postmodernizm, choć niekoniecznie w sensie ideologicznym widoczny jest w wyrobach firmy Alessi.

Pod koniec lat 80. kończy się postmodernizm, zaczyna się nowy trend – minimalizm.

Dekonstrukcja

Pojawia się na fali zainteresowania koncepcjami Jacquesa Derridy. Formy stają się sfragmentaryzowane, antyracjonalistyczne.

Frank O. Ghery i grupa Coop Himmen(l)au.

Postindustrializm

Designerzy produkować powinni pojedyncze egzemplarze, produkty w krótkich seriach, ponieważ spowoduje to powstawanie kreatywności.

Ron Arad

Tom Dixon

Włoski design

W 1911 w fabryce Olivetti powstaje maszyna do pisania M1. Prosta, bez ornamentu, wykonana przemysłowo jest jedną z legend włoskiego designu.

We Włoszech pojawiają się Fiat, Lancia, Alfa Romeo. 

Fiat 500 tzw. Topolino to przykład racjonalnej produkcji przemysłowej.

W latach trzydziestych powstaje styl rationalismo bazujący na funkcjonalności. Przykładem może być krzesło Piero Bottoni’ego – Lira.

Pierwsza faza włoskiego designu to połączenie orientacji na produkcję przemysłową z kierunkiem opartym na tradycji małych warsztatów rzemieślniczych.

1946 rok – rozpoczyna się produkcja skutera Vespa w zakładach Piaggio (projekt Corradion d’Ascanio).

1948 rok – Olivetti wypuszcza na rynek maszynę do pisania Lexixon 80 (projekt Marcelo Nizzoli).

Pod koniec lat 40. tworzy się zgodnie z zasadą „użytkowość + piękno”. Produkty są zorientowane na indywidualność. Marco Zanuso projektuje fotel Lady dla firmy Pirelli.

Gio Ponti tworzy krzesło Superleggera dla firmy Cassina.

W 1959 powstaje związek designerów Associazione per il Disegno Industriale.

Giorgio Giugiaro tworzy Fiat Panda .

Na początku lat 60. pojawia się bel design (piękny design) – funkcjonalność, użytkowość i piękno.

Tomás Moldonado (argentyńczyk) konstruuje kompleksowy program corporate identity dla La Rinascente (dom towarowy).

Museum od Modern Art organizuje wystawę włoskiego designu New domestic Landscape.

Ettore Sottsass wspiera powstawanie nowych studiów designerskich np. UFO, 999, Archizoom.

Krytyka modernizmu ma odzwierciedlenie w jego ironizacji. 

Fotel Mies projektu Andrea Branzi i Massimo Morozzi.

Dla Zanotta zaprojektowane zostają:

Fotel Blow – De Pas, D’Urbino, Lomazzi

Fotel Sacco – Paolini, Gatti, Teodoro

Alessandro Mendini w swoich projektach ironizuje Bauhaus.

W 1981 powstaje grupa Memphis – postuluje rewolucję w designie, neguję tzw. dobrą formę, świadomie odcina się od produkcji przemysłowej. Chodzi tu o multifunkcjonalność przedmiotu, komunikacyjne aspekty produktu, humor i autoironię oraz zaprzeczanie użytkowości.

Memphis, Ettore Sottsass – Model Carlton

W 1984 postawje grupa Zeus. Design staje się skromny, solidny i elegancki.

Grupa Zeus – krzesło z serii Millepunte

HfG

Hochschule für Gestaltung

Szkoła Wyższa Kształtowania założona została w 1953 roku przez Otl Aichera i Inge Scholl.

Max Bill i Inge Scholl formułują pierwszą koncepcję programu pedagogicznego nastawionego na edukację polityczną i kształtowanie produktów. W szkole nauczano między innymi koloru (Josef Albers), typografii (Otl Aicher), filozofii (Max Bense). Dyrektorem do 1956 roku był Max Bill. W lutym 1968 roku następuje samorozwiązanie szkoły.

HfG uznawało design produktów jako narzędzie komunikacji społecznej prowadzonej przy pomocy znaków. Semiotyka była jednym z podstawowych przedmiotów wykładanych w HfG.

Przykłady designu:

Max Bill: Ulmer Hocker

Max Bill: zegar dla Junghans

Hans Roericht: system naczyń kuchennych układanych pionowo

Otl Aicher: piktogramy sportowe

oraz coporate identity dla firm: Braun, ZDF, Lufthansa, BMW

Stany Zjednoczone: Charles i Ray Eames

Podczas Organic Design in Home Furnishings zaprezentowany został projekt Charlesa Eamesa i Eero Saarinena.

Charles i Ray Eames tworzyli wspólnie, choć to jego nazwisko pada najczęściej. Charles zajmował się techniczną stroną projektów, natomiast Rey dbała o formę i estetyczne aspekty tworzonych mebli.

Przykłady designu:

Charles i Rey Eames: Lounge Chair

Eero Saarinen: Tulip Chair

Harry Bertoia: Wire Chair Diamond

Skandynawia

Podczas gdy Europa zachwyca się (lub nie) Bauhausem w Skandynawii widoczna jest nadal tradycja wiedeńska.

W designie skandynawskim widoczny jest związek między rzemieślnikiem a zakładem produkcyjnym. Ulubionym materiałem jest drewno (dające oczywiście emocjonalne ciepło, jak to ujmuje zgrabnie profesor Fleischer).

Firma Hansen wprowadza nową technologię klejenia i gięcia drewna.

Peter Hvidt i O. Molgaard Nielsen: krzesło AX

Przykłady designu:

Szwecja: Carl Malmsten – mieszczański plusz

Szwecja: Bruno Mathsson – krzesła dostosowane do kształtu ludzkiego ciała, mieszczański wzór

Dania: Kaare Klint

Dania: Hans J. Wegner

Dania: Vernen Panton: Panton S Chair

Dania: Arne Jacobsen – krzesło Jajko

Dania: Arne Jacobsen – krzesło Mrówka – model 3107 seria 7

Finlandia: Eliel Saarinen

Finlandia: Alvar Aalto – fotel Model 41

Finlandia: Alvar Aalto – fotel Model 406

Finlandia: Eero Aarnio: Ball Chair

Finlandia: Eero Aarnio: Bubble Chair

Finlandia: Tapio Wirrkala: x frame

Finlandia: Tapio Wirkkala: silver moon

Finlandia: Tapio Wirkkala: takie tam ze sklejki